بیماری پارکینسون ممکن است تشخیصی زندگی‌ساز باشد، اما با مصرف به‌موقع داروها، مراقبت‌های شخصی‌سازی‌شده و برخورداری از نظام‌های حمایتی قوی، می‌توان با این بیماری به‌خوبی زندگی کرد. در ادامه بخوانید!
به گزارش انتخاب و به نقل از انلی مای هلث؛ بیماری پارکینسون یک اختلال پیشرونده‌ی عصبی است که بر حرکات بدن تأثیر می‌گذارد و می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به‌طور قابل‌توجهی کاهش دهد. با پیشرفت بیماری، علائمی مانند لرزش، خشکی عضلات، کندی حرکت و مشکلات تعادلی شدیدتر می‌شوند. با این حال، پیشرفت‌های پزشکی و سامانه‌های حمایتی جامع باعث شده‌اند که مدیریت این بیماری مؤثرتر از همیشه شود.
برای بررسی تأثیر داروهای به‌موقع و مراقبت‌های حمایتی در بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به پارکینسون، با دکتر شری شریواستاوا، پزشک عمومی و متخصص مشاور در بیمارستان شاردا، نویْدا گفت‌وگو کردیم. دکتر شریواستاوا دیدگاه‌های تخصصی خود را درباره‌ی اهمیت تشخیص زودهنگام، داروهای مناسب و نظام حمایتی مستحکم در مدیریت این بیماری پیچیده ارائه می‌دهد.
تشخیص زودهنگام، عامل کلیدی
«بیماری پارکینسون درمان قطعی ندارد، اما قطعاً قابل مدیریت است»، دکتر شریواستاوا می‌گوید. «هرچه بیماری زودتر تشخیص داده شود، نتایج درمانی بهتری حاصل می‌شود. مداخله‌ی به‌موقع به کند شدن روند پیشرفت علائم کمک کرده و کیفیت زندگی را حفظ می‌کند.»
علائم هشداردهنده‌ی اولیه مانند لرزش‌های خفیف، تغییرات در دستخط یا کاهش حالات چهره اغلب به‌اشتباه به عنوان نشانه‌های طبیعی افزایش سن نادیده گرفته می‌شوند. دکتر شریواستاوا بر لزوم مراجعه‌ی سریع به پزشک هنگام مشاهده‌ی این علائم تأکید دارد تا درمان پیش از پیشرفت جدی بیماری آغاز شود.
نقش داروها در درمان
داروها ستون اصلی درمان بیماری پارکینسون محسوب می‌شوند. به گفته‌ی دکتر شریواستاوا: «داروهای پرکاربرد، به افزایش یا جایگزینی دوپامین در مغز کمک می‌کنند؛ ماده‌ای شیمیایی که مبتلایان به پارکینسون با کمبود آن مواجه هستند. داروی لوودوپا، معمولاً همراه با کربیدوپا، همچنان استاندارد طلایی درمان است.»
این داروها به کنترل علائم حرکتی کمک می‌کنند، اما زمان‌بندی و دوز مصرفی آن‌ها بسیار حیاتی است. «بیماران نیاز به ویزیت‌های منظم دارند تا داروها بر اساس سیر پیشرفت علائمشان تنظیم شوند. نادیده‌گرفتن دُز یا مصرف نادرست در زمان، می‌تواند باعث بروز دوره‌های «خاموشی» شود؛ دوره‌هایی که علائم به‌طور موقت تشدید می‌شوند.»
حمایت جامع، تفاوت ایجاد می‌کند
در حالی‌که داروها علائم فیزیکی را مدیریت می‌کنند، دکتر شریواستاوا بر نقش حمایت چندرشته‌ای در مراقبت‌های جامع تأکید می‌کند. «حمایت صرفاً محدود به مصرف دارو نیست—بلکه شامل فیزیوتراپی برای حفظ تحرک، کاردرمانی برای کمک به انجام فعالیت‌های روزمره و گفتاردرمانی برای رفع مشکلات ارتباطی نیز می‌شود.»
سلامت روان نیز یکی دیگر از جنبه‌های حیاتی مراقبت از بیماران پارکینسون است. «افسردگی و اضطراب در میان این بیماران شایع است. برخورداری از یک نظام حمایتی قوی متشکل از خانواده، مراقبان و متخصصان سلامت روان می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی روحیه‌ی بیمار را بهبود ببخشد.»
گروه‌های حمایتی و فعالیت‌های اجتماعی نیز در کاهش احساس انزوا نقش مهمی دارند. دکتر شریواستاوا می‌گوید: «وقتی بیماران می‌بینند دیگران با وجود تشخیص پارکینسون همچنان به زندگی فعال ادامه می‌دهند، انگیزه و امید پیدا می‌کنند.»
سبک زندگی و رژیم غذایی نیز مهم‌اند
فراتر از درمان بالینی، انتخاب‌های سبک زندگی می‌توانند به کنترل بهتر علائم بیماری کمک کنند. دکتر شریواستاوا توصیه می‌کند که بیماران رژیم غذایی متعادل و سرشار از فیبر، آنتی‌اکسیدان و آب کافی داشته باشند تا با مشکلاتی مانند یبوست و خستگی—which از مشکلات رایج در بیماران پارکینسون هستند—مقابله کنند.
ورزش منظم و ملایم که متناسب با توانایی‌های فرد تنظیم شده باشد نیز به بهبود تعادل، انعطاف‌پذیری و خلق‌وخو کمک می‌کند.
نگاهی به آینده
تحقیقات درباره‌ی بیماری پارکینسون همچنان در حال پیشرفت است و درمان‌ها و فناوری‌های نوین، امید به مدیریت بهتر بیماری را افزایش داده‌اند. دکتر شریواستاوا با خوش‌بینی می‌گوید: «هرچند هنوز درمان قطعی نداریم، اما پیشرفت در پروتکل‌های درمانی و مراقبت‌های حمایتی باعث شده بسیاری از بیماران پارکینسون زندگی فعال و پرباری داشته باشند.»
جمع‌بندی
بیماری پارکینسون ممکن است زندگی فرد را دگرگون کند، اما با داروهای به‌موقع، مراقبت شخصی‌سازی‌شده و حمایت‌های قوی، می‌توان با این بیماری به‌خوبی زندگی کرد. تشخیص زودهنگام، مدیریت فعالانه و حمایت عاطفی می‌توانند نقش مهمی در توانمندسازی بیماران و خانواده‌هایشان ایفا کنند.
source