فرارو- در زمین گلف لاپاز، یکی از مرتفع‌ترین زمین‌های گلف جهان که در ارتفاع ۳۶۰۰ متری از سطح دریا واقع شده، گروهی از زنان بومی بولیوی به نام چولیتا، روزهای تعطیل خود را با بازی گلف سپری می‌کنند.
به گزارش فرارو، این زمین که در دل دره شگفت‌انگیز “واله د لا لونا” یا همان “دره ماه” ساخته شده، چشم‌اندازی فرازمینی و صخره‌هایی فرسایش یافته دارد که منظره‌ای شبیه به سطح ماه ایجاد کرده‌اند.
ترزا زاراته و مارتا مامانی، دو زن بومی از شهر اُرورو، بیش از یک دهه است که در این باشگاه به عنوان مسئول نگهداری از زمین مشغول به کارند. هر دو به همراه دوستانشان، پاتریشیا و نلیسیا، که همگی در نگهداری از چمن‌های سبز و بکر زمین گلف فعالیت دارند، دوشنبه‌ها ـ زمانی که زمین برای نگهداری بسته است ـ با علاقه و مهارت به بازی گلف می‌پردازند.
زمین گلف فعلی در دهه ۱۹۴۰ در منطقه مالاسییا ساخته شد، اما ریشه آن به سال ۱۹۱۲ بازمی‌گردد؛ زمانی که کارگران راه‌آهن بریتانیایی، در جریان ساخت جاده‌ها و پل‌ها در کوه‌های آند، باشگاه گلف لاپاز را تأسیس کردند.
چولیتاها، زنان بومی اقوام آیمارا و کچوا، با لباس‌های خاص و سنتی‌شان ـ دامن‌های پف‌دار، کلاه‌های بولری، و موهای بافته ـ شناخته می‌شوند. روزگاری این ظاهر سنتی نشانه‌ای از تبعیض و موقعیت اجتماعی پایین به شمار می‌رفت. اما در سال‌های اخیر، نگاه جامعه بولیوی به آن‌ها تغییر کرده و اکنون این زنان به عنوان نماد استقامت، قدرت و هویت فرهنگی تحسین می‌شوند.
حضور آن‌ها در ورزش گلف ـ ورزشی که در گذشته به طبقات مرفه و مردانه اختصاص داشت ـ تصویر تازه‌ای از زنان بومی بولیوی در فضای عمومی کشور ارائه می‌دهد. در زمینی که در دل کوه‌های پوشیده از برف آند قرار دارد، آن‌ها نه تنها نگهبان طبیعت و زمین هستند، بلکه با شور و اعتماد به نفس، ورزش را نیز از آن خود کرده‌اند.
بازی گلف در این ارتفاع تجربه‌ای متفاوت است؛ هوای رقیق باعث می‌شود توپ مسافت بیشتری را طی کند، اما همین امر نیاز به کدی (یار کمکی) را نیز بیشتر می‌کند. یکی از زیباترین مناظر زمین را می‌توان در سوراخ شماره ۱۲ دید، جایی که سکوی ضربه زدن همانند جزیره‌ای میان دره است و تنها از طریق دو پل به آن دسترسی وجود دارد.
source